Rozdział 21 Rozmowa

      Od kilku minut panowała niezręczna cisza. Obydwoje siedzieli na krańcu łóżka ze spuszczonymi głowami. On nadal zdenerwowany a ona nadal przerażona. Nikt nie chciał odezwać się jako pierwszy. No bo w końcu ... co mieli powiedzieć ? Było to bardzo denerwujące ...
Nie wiedząc kiedy, Heartfili nagle zaczęła drżeć. Nie wiedział o co chodzi. Przecież była już bezpieczna ... więc dlaczego ?
- Lucy co ci jest ? - spytał niepewnie i ułożył rękę na jej dłoni. Wzdrygnęła się i wyszarpnęła dłoń jak oparzona. Spojrzała na niego z przerażeniem, lecz zaraz na powrót się uspokoiła.
- W-wybacz ... Jestem nadal, trochę roztrzęsiona - uśmiechnęła się niemrawo.
- Okej. Rozumiem. - odpowiedział, mimo tego, że tak na prawdę nie rozumiał ... Co prawda, wielu rzeczy nie ogarniał, co go strasznie frustrowało.
Znowu cisza ... tak bardzo denerwująca.
- W-wiesz ... ? - zaczęła - Gdyby nie ty ... To nie wiem co by ... - nie dokończyła. Po prostu zasłoniła usta dłonią by zatrzymać łkanie w sobie. Oczy miała zaszklone od łez którym nie chciała dać wypłynąć.
- Spokojnie ... - oplótł ją ramieniem i przytulił do siebie. - Już ci mówiłem, zjawię się zawsze gdy będziesz mnie potrzebować. Nie pozwolę aby coś ci się stało. - Odrzekł z uśmiechem.
Od razu poprawił się jej humor. Zawsze potrafił ją rozweselić. Nawet własną obecnością. Swym dotykiem, ciepłem ... jego głos ... uśmiech ... tak kojący.
- Dziękuje. - wtuliła się w jego tors. - Naprawdę.
Zaskoczyło go to lecz jednocześnie ucieszyło. Odwzajemnił uścisk ... delikatnie, ostrożnie. Mógłby tak trwać wieczność o ile byłoby to możliwe. Napawać się jej zapachem, delikatną skórą, ciepłym oddechem.
Jeśli jej tego teraz nie powiem ... to stchórzę po raz kolejny ... -  pomyślał zbierając tym samym więcej odwagi.
Odsunął ją lekko o siebie sprawiając by spojrzała mu w oczy. Chwycił ją za dłonie i uniósł delikatnie w górę. Wziął głęboki oddech ... już miał coś powiedzieć lecz blondwłosa wyprzedziła go przed tym.
- Czy ja ... Naprawdę umarłam ? - niepewnie spojrzała na jego zielone tęczówki. Wiedziała, że był rozczarowany. Nie chciała na to patrzyć więc zerknęła na bok. Westchnął zrezygnowany i opuścił ręce nie puszczając jej dłoni.
- Nie chcę o tym mówić.
- Ale ja chcę ! Powiedz mi prawdę ! Bo już nie wiem co mam o tym myśleć !!! Proszę ! - uniosła głos przenosząc go prawie do krzyku.
- A co chcesz wiedzieć ?! Że widziałem jak umierasz ?! Że trzymałem twoje martwe ciało ?! Że patrzyłem w twoje martwe tęczówki mimo tego jaki to powodowało ból ?! - wstał gwałtownie i odwrócił się do niej plecami.
- Natsu ...
- Tylko to chcesz wiedzieć ?! To dobrze ! Powiem ci ! - spojrzał na nią z wyrzutem. - Tak ! Byłaś martwa ! Całe 6 godzin !
- Nie krzycz proszę ... - na powrót spuściła głowę. Smutnym wzrok wbiła w podłogę.
- Do cholery ja nawet nie wiem jakim cudem żyjesz ?! - wydarł się. Wzdrygnęła się.
- Czyli ... nie cieszysz się ... - zaśmiała się.
- Co ? - uspokoił się już. Zdezorientowany spojrzał na dziewczynę. - Oszalałaś ? Ze szczęścia omal gildii nam nie rozniosłem ! Co ty wygadujesz ?!
- Tak to zabrzmiało ...
- Przecież nie o to mi chodziło. Ja po prostu nie rozumiem co się wtedy stało. Widziałem to ... na własne oczy ...
- Ale ja też tego nie rozumiem ! Dla mnie też to jest trudne ! - uniosła głowę. Po jej policzkach spływał potok łez.
- Nie może być to dla ciebie trudne ... To nie ty to widziałaś, tylko ja. Już po raz drugi ... - znów usiadł obok niej. Oparł łokcie na kolanach a splecionymi dłońmi podparł głowę.
- O-o czym ty mówisz ? - zapytała zaskoczona. Ta rozmowa zaczęła zbaczać z właściwego toru.
- Nie musisz wiedzieć.
- Ale ...
- Nie wtrącaj się w nieswoje sprawy!
- Co jest z tobą do cholery ?! - tym razem to ona się zdenerwowała. - W tym momencie zachowujesz się jak palant ! A jeszcze niedawno powiedziałeś ... to ... - Na początku pewna siebie lecz z każdym kolejnym słowem ta pewność malała.
- Ty ... pamiętasz wszystko prawda ? - skołowany spojrzał jej w oczy.
- T-tak - zaśmiała się niepewnie. - A-ale nie martw się ! W-wiem, że nie mówiłeś tego na serio ! Wszystko w porządku ! Z-zapomnijmy o tym ! - zaczęła się nerwowo tłumaczyć.
- Tak się cieszę ... - odrzekł z ulgą - Myślałem, że ... - uśmiechnął się lecz zaraz na jego twarzy pojawiło się zażenowanie i rozczarowanie. - ŻE COOOOO ?! - Wydarł się zaskoczony.
- Dobra a teraz o co chodzi ? - zdziwiła się blondwłosa.
- Co ty mi tu pieprzysz ?! Nie no ja już nie mogę ! Zadźgajcie mnie do cholery ! - zdenerwowany zaczął krążyć po całym pokoju. Cała ta sytuacja wyglądała dość zabawnie.
Nagle poszedł cały arsenał przekleństw z jego strony. Kiedy w końcu się już " w miarę" uspokoił, uklęknął przy niej.
- Żartujesz prawda ? - zaśmiał się. - Powiedz, że żartujesz ... - spoważniał.
- Z czym mam żartować ? Naprawdę cię nie rozumiem - uśmiechnęła się. Nie w tym momencie co powinna.
- Ty chyba nie myślisz, że powiedziałem to tylko dla tego by utrzymać cię przy życiu ?!
- A co nie było tak ? - zdziwiła się.
- Za kogo ty mnie uważasz ?!
- Za głupka - wyszczerzyła się.
- A co ma głupek do ... TEGO !
- Natsu wyluzuj nie musisz się tłumaczyć. Jesteśmy przyjaciółmi. Na zawsze. Rozumiem to ... - poczochrała go po włosach.
- Nie no gorsza rozmowa niż z Happym ... - westchnął załamany. - Lucy, posłuchaj ... Nie chcę być tylko twoim przyjacielem. Kocham cię. Okej ? Słyszysz ? Nie mówię tego bo konasz czy coś ... Żyjesz ... Tu i teraz. Nie wiem, komu lub czemu mam za to dziękować ... ale żyjesz. I mam okazję by ci to powiedzieć ... Zrozum, że cię kocham. - Wszystko to powiedział z szczerością w głosie i uśmiechem na twarzy.
Patrzyła na niego zupełnie zaskoczona. Nie wiedziała co powiedzieć. Ubzdurałam sobie to ?
- Emmm ... - mruknęła niepewnie. On nadal wyczekiwał jej reakcji. - J-ja pogubiłam się ... Nie wiem co mam myśleć ! O tym ... o tym wszystkim. Przepraszam ale ja ... po prostu. Ugh jestem beznadziejna ! - jęknęła zrozpaczona. Nagle poczuła jego dłoń na policzku. Tak ciepłą ...
Opuszkami palców wytarł jej ostatnie łzy. Z delikatnym rozbawieniem spojrzał na jej rozchylone wargi a potem na powrót na jej oczy.

- Mogę ? - spytał spokojnie z uśmiechem na twarzy. Skołowana Heartfilia niepewnie skinęła głową. Nie musiała czekać długo. Już po chwili poczuła jego słodkie wargi muskające jej usta. Tak bardzo jej tego brakowało ... A ona ... chciał mu powiedzieć ... że ... Boże jaka ja jestem głupia ! - Tymi myślami zakończyła swoje przemyślenia. Wplotła dłonie w jego bujną czuprynę tym samym pogłębiając pocałunek. Teraz nie chciała tego przerywać. Usłyszała jego ciche mruknięcie. Rozbawiona zaśmiała się cichutko co nie uszło jego uwadze. Chwycił ją w okolicach ud aby tylko podnieść ją w górę i plecami ułożyć na łóżku. Zaraz znalazł sobie nowe zajęcie. Tym razem obsypywał pocałunkami jej ramiona. Co jakiś czas wznosząc się ku górze przegryzając delikatnie kłami jej skórę na szyi drażniąc ją przy tym, jednocześnie przyprawiając o dreszcze. Ujęła dłońmi jego twarz i nakazała wrócić na należne mu miejsce. Znów byli połączeni w namiętnym pocałunku. Każdy kolejny ruch przyprawiał ją o lekkie drgawki. Wyczuł to. Zewnętrzną częścią dłoni przejechał po jej ramieniu. Ona bawiła się różowymi kosmykami jego włosów nadal skupiając się na głównej czynności. Chwycił ją w biodrach tak aby oderwała ciało od miękkiego materaca i uklękła na nim. Wygięła się w tył a on odgarnął jej włosy. Przycisnął ją bardziej do siebie i po raz kolejny muskał jej skórę na ramieniach. Co jakiś czas wodził po nich językiem zostawiając wilgotny ślad. Podobało się jej. Widział to i czuł. Mruknęła przeciągle. Wsunął ręce pod jej bluzkę, delikatnie ... czekając na reakcje ... Nie wyczuł protestu. Opuszkami palców dotarł do zapięcia od stanika. Oderwał się niechętnie od jej ust aby móc spojrzeć w jej czekoladowe, pełne blasku tęczówki. Wargi pozostawiła rozchylone ... lecz drżały ... była wystraszona. Dragneel tylko się uśmiechnął. W swój charakterystyczny, rozbrajający sposób. Nachylił się nad nią.
- Nie bój się. Będzie dobrze ... - wyszeptał cicho. Mówił coś jeszcze lecz Lucy jakby zapomniała o bożym świecie.
Drgnęła ... Tym razem bardziej zauważalnie i gwałtownie. Chwyciła się za głowę. Spuściła głowę i zaczęła nią kiwać na prawo i lewo.
- Nie ... Nie ... Nie ... - mówiła szeptem przerażona.
- Lucy ... - mówił do niej. - Lucy. - nic. - Lucy !
W jej głowie pojawiał się obraz z przed kilku godzin.
Nie bój się. Będzie fajnie ...
Ten psychopatyczny uśmiech ... Przerażające fioletowe tęczówki ... Te oczy ... Ten Dotyk ... Ten Głos ...
- Nie ... on nie powiedział "fajnie"... tylko "dobrze" ... A mimo tego ... myślę o "nim" ... Zryłeś mi psychikę ty gnoju ! - warknęła w myślach.
- Ty sama sobie ryjesz psychikę ... - usłyszała.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ohayoooo ! ^^ Nareszcie notkaaaa !
OMG ... Z czego ja się cieszę ;-; ... Nie mam powodu ... w końcu to taki krótki, nudny, udupiony chłam -_-
Mam nadzieje, że chociaż wy się cieszycie ; c No i oczywiście mam nadzieje, że się podobało ... ( jako tako )
A co do tej przerwy ... ;-; To trwa ona nadal ; / Wykorzystałam tylko okazje gdyż pozwolono mi wejść na kompa ! O boże ta radocha ! Tak ... Mam karę -_- Na czas nieokreślony -_- NORMALNIE LIPA ;-;
Z tego ten rozdział jest taki krótki ; c Wybaczcie misiaczki ;-;  Gdy będę miała jeszcze okazję to napiszę kolejny ^^
A teraz taka wiadomość co do opowiadania : Domyślam się, że to wszystko wam się nudzi wiec postaram się trochę przyśpieszyć akcje. A co do NaLu ... To pisać czy za dużo tego lub czy to jest zbyt mdłe ;-; Ale mam ostatnio taką fazę na takie scenki XD Wszystko zależy od was.
Pozdrawiam wszystkie misiaczki ^^
Dedyk dla nowej czytelniczki : Kalusi ♥ :D
BUZIAKI DLA WSZYSTKICH ! :***

Ja ne ! :*